Fabelkrant

Dit verhaal is niet waar.

Helaas zijn er geen treinkaartjes van de allereerste treinritten bewaard gebleven. In 1939 zijn er wel tijdens de festiviteiten van het 100-jarig bestaan van de spoorwegen kaartjes uitgegeven met het jaartal 1839 erop en de prijs van 65 cent. De oudste treinkaartjes in de collectie van het museum komen uit 1840. Deze werden in de kaft van een boek uit 1840 gevonden als versteviging van de rug.

Dit verhaal is waar!

Bij een werkbezoek aan de Alsthom fabriek in Frankrijk, waar de locomotieven uit de 1100-serie werden gebouwd, liet NS president-directeur F.Q den Hollander zich vergezellen door zijn levenspartner. Toen de kleur voor de locomotieven ter sprake kwam liet Den Hollander de keuze aan haar. Het werd turkoois, niet alleen omdat deze kleur op dat moment in de mode was, het paste ook mooi bij haar Wedgwood servies. Een slimme keus was het niet, de kleur was enorm besmettelijk en kon slecht tegen de schoonmaakmiddelen. Na een paar jaar werden ze overgeschilderd in Berlijns blauw.

Dit verhaal is waar!

Ontploffingen van stoomlocomotief zijn in de geschiedenis erg schaars en dit is dan ook het enige bekende geval in Nederland. Naast dat er gelukkig bijna niemand gewond is geraakt is het ook een wonder dat de tender van de locomotief, die de kolen en het water vervoerde, het ongeluk overleefde. In 1884 werd deze tender gekoppeld aan een nieuwe locomotief, namelijk aan nummer SS13. Deze combinatie is te zien in het museum.

Dit verhaal is waar!

Bij het 100-jarig bestaan van de spoorwegen wilde men voor de festiviteiten de eerste stoomlocomotief nabouwen. Dit zou stoomlocomotief De Snelheid moeten zijn, aangezien die als eerste in Nederland aankomt en op 20 september 1839 de eerste trein trok, samen met De Arend. Probleem is dat de bouwtekening van De Snelheid is vernietigd. Alleen de ontwerptekening van De Leeuw is in 1938 nog voorhanden. En die is identiek aan De Arend. Omdat De Arend samen met De Snelheid de eerste rit in Nederland rijdt, is ervoor gekozen de bouwtekening van De Leeuw uit te voeren en er de naam ‘Arend’ op te plakken.

Dit verhaal is waar!

De Hofpleinlijn was de eerste elektrische spoorlijn van Nederland. De treinen van de ZHESM waren zeer mooi en hadden een chique inrichting met Jugenstillversiering. De 2^de klasse had zachte pluche bekleding, maar in de zomer was hier amper iemand te vinden. Het paardenhaar waarmee de stoelen gevoerd werden zaten namelijk vol met vlooien. Beter was het om in de zomer op hete dagen 3^de klasse te reizen, de banken waren daar van hout.

Dit verhaal is niet waar.

Mensen waren in de 19^e eeuw bang voor een nieuwe uitvinding zoals de trein. De eerste trein ging in het begin 45 kilometer per uur en niemand had zich ooit met zo’n hoge snelheid verplaatst. Misschien zou je hoofd wel ontploffen! Dat de koeien zure melk zouden geven door het passeren van een trein bleek ook een fabeltje.

Dit verhaal is misschien waar.

Wachten op de trein was vroeger heel normaal. Daarom was er op veel stations een kapperszaak aanwezig waar je voor een snelle scheerbeurt terecht kon. Voor vaste klanten was het gebruikelijk dat je daar een laatje kon huren voor je eigen scheerspullen. De kapperszaak in het Maliebaanstation komt oorspronkelijk uit Dordrecht. Om de kapperszaak naar het museum te kunnen verplaatsen moest hij helemaal uit elkaar gehaald worden. Tijdens de demontage bleek dat alle laatjes in tweeën waren gedeeld. Het vermoeden rees dat de kapper ieder laatje aan twee mensen verhuurde en zo dubbele inkomsten had. Er werden namelijk ook veel meer naambordjes gevonden dan de hoeveelheid lades in de kast. Omdat de kapper in kwestie al was overleden is dit verhaal niet bevestigd en kan het waar of lariekoek zijn!

Dit verhaal is niet waar.

Het klopt dat het Spoorwegmuseum nepuilen in de collectie heeft. Ze werden door NS inderdaad ingezet om ongewenste vogels te verjagen die zich nestelden onder perronoverkappingen. Het bleek geen succes. De vogels trokken zich niets van de uilen aan. Ook het Spoorwegmuseum heeft last van vogels in het museum, duiven vliegen de museumhal binnen en gaan niet meer weg. De duiven poepen op de treinen wat zeer schadelijk is voor de verflaag.  Het museum komt er moeilijk vanaf, de uilen zullen daar helaas niet bij helpen!

Dit verhaal zou waar kunnen zijn, maar we weten dit niet zeker.

De wandbekleding van de koninklijke wachtkamer in het Spoorwegmuseum is dezelfde als die in de Titanic. Verantwoordelijk hiervoor is de firma Mutters uit Den Haag. Volgens overlevering kregen zij als dank hiervoor een uitnodiging om mee te varen met de eerste reis van deze beroemde boot. Of dit klopt is gissen, feit is wel dat ze niet aan boord waren, beide heren Mutters waren ook na 14 april 1912 nog in goede gezondheid aan het werk in Den Haag.

Dit is niet waar.

Het klopt dat er op de buitenzijde van de SR1 die in het museum staat een koninklijk logo staat met een Nederlandse leeuw. Ook klopt het dat deze een bierpul in zijn klauwen heeft. Het is echter niet een verwijzing naar de afkomst uit een brouwersfamilie van Anna Paulowna, maar een grapje van de bouwer van de replica. Het is een knipoog naar de bijnaam van de huidige Koning Willem-Alexander die in zijn studententijd ook wel ‘Prins Pils’ werd genoemd.

Dit verhaal is waar!

Kijk maar eens goed naar het plafond in de hal van het Maliebaanstation. Daar is een klein gedeelte pleisterwerk weggehaald en zie je een stukje van een schildering. We vermoeden dat er onder het hele plafond een schildering schuilgaat. Bij de restauratie van het Maliebaanstation tussen 2003 en 2005 zijn de schilderingen op de wanden wel teruggebracht, voor het plafond ontbraken de tijd en middelen.

Dit verhaal is niet waar.

De Engelsman John Middlemiss was wel degelijk de machinist van de allereerste trein. Omdat niemand in Nederland enige ervaring had met het nieuwe fenomeen spoorwegen was Nederland afhankelijk van Engelse expertise. John Middlemiss kwam dus mee met de eerste locomotieven om de Nederlanders de kneepjes van het vak bij te brengen. Het klopt dat hij zijn werk met enige geheimzinnigheid omgaf, maar dit leidde niet tot zijn ontslag.

Dit verhaal is niet waar.

De bijnaam van de serie 6300 locomotieven was inderdaad ‘De Beul’. Ook werd hij wel ‘Moordenaar’ genoemd. Dit niet vanwege de mysterieuze ongelukken die er op de locomotief hebben plaatsgevonden, maar omdat werken op deze machines echt ‘beulswerk’ was. De locomotief had een enorme hoeveelheid kolen nodig om te kunnen rijden. De capaciteit van de ketel was zo groot dat de stoker zich in het zweet moest werken om voldoende kolen op het vuur te scheppen.